Die burn-out was de hel en dat wens je jouw ergste vijand nog niet toe.
Je bent dankbaar dat je weer helemaal bent hersteld.
Je bent dankbaar dat je weer alles kan doen wat je eerst ook deed, in je oude ritme.

Alleen wordt je nu alweer gek van dat oude ritme, dat oude ritme past eigenlijk niet meer bij je. Deze realisatie geeft je stress en een opgejaagd gevoel. Want hoe je het moet aanpakken weet je niet, jij wilt gewoon met plezier je werk doen. 

Je hebt ervaren dat een nieuw en rustiger ritme, afgestemd op jou, veel beter bij je past.
Maar ja, die ratrace hoort er nou gewoon bij…

Nou echt niet!

Je continue anders voordoen dan je bent, kost bakken met energie.
Proberen mee te draaien in een tempo dat niet bij je past, kost bakken met energie.
Ik vind het niet raar dat je daar dan uiteindelijk (weer) een burn-out (of bore-out) van krijgt.

Je voordoen zoals je bent, rekening houdend met waar jij energie van krijgt en waar jij op leegloopt en jouw grenzen aangeven, geeft je energie!

Daarbij hoef je echt niet gelijk van baan te veranderen.